اسماعیل اثباتی
چکیده
منابع روایی و دعایی شیعه انباشته از دعاهای پر مغزی است که از سوی معصومین (ع) صادر شده است. گونه خاصی از این دعاها -به منظور درخواست از خدا برای حل مشکلات و گرفتاریها- بهخصوص مداوای بیماریها بیان شده است. اهمیت این دعاها بر کسی پوشیده نیست، اما برای انتساب هر مطلبی به معصومین (ع) باید دلیلی وجود داشته باشد. یکی از راههای بررسی اعتبار ...
بیشتر
منابع روایی و دعایی شیعه انباشته از دعاهای پر مغزی است که از سوی معصومین (ع) صادر شده است. گونه خاصی از این دعاها -به منظور درخواست از خدا برای حل مشکلات و گرفتاریها- بهخصوص مداوای بیماریها بیان شده است. اهمیت این دعاها بر کسی پوشیده نیست، اما برای انتساب هر مطلبی به معصومین (ع) باید دلیلی وجود داشته باشد. یکی از راههای بررسی اعتبار نسبی مطالب نقل شده، سنجش میزان اعتبار منبع و کتابی است که دعا یا روایت در آن ذکر شده است. از این رو، شایسته است در خصوص مهمترین منابع دعاهای طبی شناخته شده با توجه به اعتبار منبع درباره میزان اعتبار آنها، اظهارنظر کلی صورت گیرد. علاوه بر این، آشنایی با منابع و مأخذ دعاهای طبی اولین مرحله برای دسترسی به این میراث ارزشمند و بهرهبرداری از آن است. این نوشتار با استفاده از منابع کتابخانهای و به صورت توصیفی- تحلیلی به بازشناسی مهمترین منابع دعاهای طبی و اعتبارسنجی آنها میپردازد. برای این منظور، ابتدا منابعی که در طول تاریخ در گستره دعانگاری یا جمعآوری حدیث، باب خاصی به این موضوع اختصاص دادهاند، معرفی شدهاند، سپس مشهورترین و گستردهترین منابع دعایی و روایی معاصر؛ یعنی مفاتیحالجنان و بحارالانوار مورد بررسی قرار گرفته و منابع مورداستفاده آنها استخراج شده است. نتیجه بررسی منابع این دو کتاب تقریبا یکسان است. بر این اساس دو کتاب طبالائمه (ع) اثر عبدالله و حسین بن بسطام و مکارمالاخلاق اثر طبرسی در زمره اصلیترین منابع دعاهای طبی است که متاسفانه از اعتبار کافی برخوردار نیستند. این در حالی است که بسیاری از دعاهای شفابخش لابلای کتابهای حدیثی و دعایی آمده است که با جمعآوری آنها میتوان مجموعهای از دعاهای معتبر طبی را به مشتاقان معارف اهل بیت (ع) اهدا کرد.