Document Type : علمی- ترویجی

Authors

1 Assistant Professor of Arabic language and literature, University of Holy Qur’an Sciences and Education, Qom, Iran;

2 MA of Interpretation of the Qur’an, University of Holy Qur’an Sciences and Education, Qom, Iran;

Abstract

The word "Al-Tahlukah", derived from the verb "Halakah" - rhyming with "Al-Taf'uolah" - is considered as a unique term with no counterparts in Arabic, conjugationally. Charity is the specific subject of verse 195 of the surah Al-Baqarah, in which this term is used. Encouraging individuals to charity, consequently, this verse hinders one from getting caught up in "Tahlukah" i.e., damnation and destruction. In interpreting this verse, various and even contradictory meanings have been provided, the most notable being avoiding excessive charity and complete refusal of charity which will both lead to damnation and destruction. Given the dependent meaning of this term with the charity in the aforementioned verse, to realize the scope of charity the precise meaning of "Tahlukah", besides the relation of these two concepts should be perceived. Hence, the significance of the meaning of "Tahlukah" becomes obvious. Using an analytical-descriptive method and a cognitive approach it is concluded that the meaning of the root "ha-la-ka" conveys a unique kind of destruction, especially because of its rare conjugational usage. On the other hand, the cognitive analysis of this verse confirms the interpretation which implies avoiding damnation and destruction as the result of the complete refusal of charity. Therefore, it is revealed that avoiding the destruction of any kind is gained through charity, be it denoting one's riches or life, the most precious property, which once denoted eternity is achieved.

Keywords

قرآن کریم. ترجمه ناصر مکارم شیرازی.
ابن درید، محمد بن حسن. (1988م.). جمهره اللغه. بیروت: دارالعلم للملایین.
ابن سیده، على بن اسماعیل. (1421ق.). المحکم و المحیط الأعظم. بیروت: دارالکتب العلمیه.
ابن فارس، احمد بن فارس. (1404ق.). معجم مقاییس اللغه. قم: مکتب الاعلام الاسلامی.
ابن منظور، محمد بن مکرم. (1414ق.). لسان العرب. ط3. بیروت: دار صادر.
ازهرى، محمد بن احمد. (1421ق.). تهذیب اللغة. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
ثعالبى، عبدالملک بن محمد. (1414ق.). فقه اللغة وسر العربیهبیروت: دار الکتب العلمیه.
ثعلبى نیشابورى، ابو اسحاق احمد بن ابراهیم‏. (1422ق.).  الکشف و البیان عن تفسیر القرآن‏. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
جوهرى، اسماعیل بن حماد. (1376ق.). الصحاح. بیروت: دارالعلم للملایین.
دهخدا، علی اکبر. (1377). لغت­نامه دهخدا. چ2. تهران: مؤسسه چاپ و انتشارات دانشگاه تهران.
رامیار، محمود. (1346). تاریخ قرآن. تهران: شرکت سهامی نشر اندیشه.
زمخشرى، محمود بن عمر. (1407ق.). الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل‏. ط3. بیروت: دارالکتاب العربی.
_______________. (1386). مقدمة الأدب. تهران: مؤسسه مطالعات اسلامی دانشگاه تهران.
طباطبایى، سید محمد حسین. (1417ق.). المیزان فی تفسیر القرآن. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
طبرسی، فضل بن حسن. (1372). مجمع البیان فى تفسیر القرآن‏. ط3. تهران: انتشارات ناصر خسرو.
طوسى، محمد بن حسن‏. (بی­تا). التبیان فى تفسیر القرآن‏. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
عاملى، ابراهیم‏. (1360). تفسیر عاملى. تهران: انتشارات صدوق.
فخر رازی، محمد بن عمر. (1420ق.). مفاتیح الغیب. ط3. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
فراهیدى، خلیل بن احمد. (1409ق.). العین. ط2. قم: نشر هجرت.
فیروز آبادى، محمد بن یعقوب. (1415ق.). القاموس المحیط. بیروت: دارالکتب العلمیه.
مطرزى، ناصر بن عبد السید. (1979م.). المغرب. حلب: مکتبة اسامه­بن زید.
مظهرى، محمد ثناءالله‏. (1412ق.). التفسیر المظهرى‏. پاکستان: مکتبه رشدیه.
معرفت، محمدهادی. (1418ق.). التفسیر و المفسرون فی ثوبه القشیب. مشهد: دفتر نشر دانشگاه علوم اسلامی رضوی.