Document Type : علمی- ترویجی

Authors

1 Assistant Professor of Qur'an and Hadith, University of Isfahan, Isfahan, Iran

2 Assistant Professor of Islamic Knowledge, University of Isfahan, Isfahan, Iran

Abstract

Verse 37 in Baqare Sura is the most comprehensive and most beautiful section of the Qur'an about human repentance. Exegetes and theologians investigated this verse from different directions. The main question in this verse is what "acceptance of words" means? And what place does this acceptance have in the process of repentance of humans and God? Research on this issue explains the meaning and stages of "repentance" in the position of religious teaching with moral, theological, and mystical aspects. Based on research in Arabic vocabulary, other verses of the Qur'an, and the words of commentators and theologians, it is found that "The Words" in the context of this verse are truths that appear in the form of saying. These truths are rooted in the divine Lordship, human accepts these facts. This acceptance is a kind of mutual visit and assent. Before and after human's repentance, God's repentance is on humans. Previous repentance is allowing repentance: Putting "words" at the disposal of sinful man. And the latter repentance means accepting the servant's repentance and means influencing his repentance. Therefore, God is always repentant and returns to man after man's repentance. The final sentence of the verse contains two names of God: Repentance and Mercy. God's repentance is the good news to all human beings that if they forsake sin, God will accept their repentance. God's mercy is both good news and warning; Gospel to the repentant who have accepted God's mercy and warn the sinners have not repented who have departed from the scope of God's eternal mercy.

Keywords

آلوسى، محمود بن‌عبدالله حسینی. (1405ق.). روح المعانى فى تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی. بیروت: دارإحیاء التراث العربى.
اباضی، محمد بن‌یوسف بن‌عیسی وهبی. (1401ق.). همیان الزاد الی دار المعاد. عمان: وزاره‌التراث.
ابن‌اثیر، مبارک بن‌محمد شیبانی جزری، (بی‌تا). النهایه فى غریبالحدیث والاثر. بیروت: دارالکتب العلمیه.
ابن‌زنجله، ابوزرعه عبد الرحمن بن‌محمد. (1402ق.). حجة القراءات. بیروت: مؤسسه الرساله.
ابن‌عاشور، محمد طاهر بن‌عاشور. (1404ق.). تحریر المعنى السدید وتنویر العقل الجدید من تفسیر الکتاب المجید. تونس: الدار التونسیه.
ابن‌عرفه، محمد بن‌محمد مالکی تونسی. (1429ق.). تفسیر القرآن. بیروت: دارالکتب العلمیه.
ابن‌عطیه، عبد الحق بن‌غالب اندلسى. (1413ق.). المحرّر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز. بیروت: دارالکتب العلمیه.
ابن ‌فارس، احمد بن‌فارس رازی. (1423ق.). معجم مقاییس اللغه. بیروت: اتحاد الکتب العرب.
بنّاء، احمد بن‌محمد دمیاطی. (1427ق.). إتحاف فضلاء البشر فی القراءات الأربعه عشر. بیروت: دارالکتب العلمیه.
راغب اصفهانى، حسین بن‌محمد بن‌مفضل. (1392ق.). المفردات فی غریب القرآن. بیروت: دارالکتب العربیه.
سمرقندی، ابو لیث نصر بن‌محمد بن‌ابراهیم. (بی‌تا). بحر العلوم. بیروت: دار الفکر.
سید رضی، محمد بن ‌حسین موسوی. (1406ق.). تلخیص البیان فى مجازات القرآن. بیروت: دار الأضواء.
طباطبائى، سید محمدحسین. (1393ق.). المیزان فى تفسیر القرآن بالقرآن. بیروت: مؤسسه الاعلمى.
طبرسى، امین الاسلام فضل‌بن‌ حسن. (1404ق.) مجمع‏البیان فی تفسیر القرآن. بیروت: موسسه الاعلمى.
طوسی، ابو جعفر محمدبن ‌حسن. (1409ق.). التبیان الجامع لعلوم القرآن. بیروت: دار احیاء التراث العربى.
فراهیدی، خلیل بن ‌احمد بن عمرو بصری. ( 1409ق.). العین. تحقیق مهدی مخزومی. قم: دار الهجره.
قرطبی، ابوعبدالله محمد. (1408ق.). الجامع لأحکام القرآن. بیروت: دار الکتب العلمیه.
غرناطی، محمد بن ‌أحمد. (1403ق.). التسهیل لعلوم التنزیل. بیروت: الناشر دار الکتاب العربی.
معرفت، محمّدهادی. (1428ق.). تلخیصُ التَمهید. قم: مؤسسه النشر الإسلامی.
ملاصدرا، صدرالدین محمد شیرازى. (1366ش.). تفسیر القرآن. قم: انتشارات بیدار.
واعظ‌زاده خراسانى، محمد. (1388ش.). المعجم فى فقه لغه القرآن و سر بلاغته‏. مشهد: آستان قدس رضوى.