Document Type : علمی- ترویجی

Authors

Abstract

Though some verses indicate the comprehensiveness of the Quran, some people take these verses as the evidence of the comprehensiveness of the Quran for everything. The apparent use of the verses and lack of understanding of them have led some to justify the divine purposes in these verses. This has led to several conflicts among some of Islamic scholars pertaining to the Quranic subjects. Some scientists have generalized the comprehensiveness of the verses to all sciences, while others have restricted the comprehensiveness of the verses to the religious and theological issues. Seemingly, theses verses not only cannot explain all sciences, but also many religious affairs like some details of injunctions of Islam. The term “comprehensiveness of the Quran” is not in old books of Muslim, but the issue of "expanding the realm of the Quran" has been considered by Islamic scholars. Verse 89 of Nahl sura, verse 111 of Yusuf sura, verse 38 of Anaam sura, and similar verses refer to the comprehensiveness of the Quran in matters that lead to human perfection and happiness. Teaching sciences and different types of knowledge are not part of the mission of the Holy Quran. The meaning of the term "all things" in the above verses, according to the evidence and the context of the verses, is the general principles of religious affairs. Hence, the Quran as the constitution of the religion has stated the general principles of the religion, and the explanations of the details and exceptions were Prophet Mohammad (Pbuh)’s responsibility.

Keywords

قرآن کریم.
آلوسی، سیّدمحمود. (1415ق.). روح‌المعانی فی تفسیر القرآن العظیم. چ 1. بیروت: دار الکتب العلمیّة.
ابن‌فارس، احمد. (1422ق.). معجم مقاییس اللّغة. الطبعة الأولی. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
ابن‌منظور، ابوالفضل محمّدبن مکرّم. (1414ق.). لسان‌العرب،. چ 3. بیروت: دار صادر.
ازهری، ابومنصور. (بی‌تا). تهذیباللّغة. تحقیق عبدالسّلام هارون. مصر: الدّار المصریّة لتّألیف و التّرجمة.
ابن‌عطیّه اندلسی‌، عبدالحق. (1395ق.). المحرز الوجیز فی تفسیر القرآن العظیم. بیروت: دارالکتب العلمیّة.
ایازی، محمّدعلی. (1378). جامعیّت قرآن. چ 1. رشت: کتاب مبین.
بحرانی، سیّدهاشم. (1416ق.). البرهان فی تفسیر القرآن. چ 1. تهران: بنیاد بعثت.
جعفری، یعقوب. (بی‌تا). تفسیر کوثر. بی‌جا: بی‌نا.
جوادی آملی، عبدالله. (1391). تفسیر تسنیم. قم: نشر اسراء.
جوهری، اسماعیل‌بن حمّاد. (1399ق.). الصحّاح تاج اللّغة و صحاح العربیة. چ 2. بیروت: دارالعلم للملایین.
حسینی همدانی، سیّد محمّدحسین. (1404ق.). انوار درخشان. تهران: نشر لطفی.
راغب اصفهانی، حسین‌بن محمّد. (1412ق.). المفردات فی غریب القرآن. چ 1. بیروت ـ دمشق: دارالعلم و الدّار الشّامیّة.
زرکشی، محمّدبن‌عبدالله. (1410ق.). البرهان فی علوم القرآن. چاپ اوّل. بیروت: دارالمعرفة.
زمخشری، محمودبن عمر. (1407ق.). الکشّاف عن حقائق غوامض التّنزیل و عیون الأقاویل فی وجوه التّأویل. چ 3. بیروت: دار الکتاب العربی.
سیوطی، جلال‌الدّین. (1421ق.). الإتقان فی علوم القرآن. چاپ دوم. بیروت: دار الکتاب العربیّة.
شریف‌الرّضی، محمّدبن حسن. (1379). نهج‌البلاغه. ترجمة محمّد دشتی. چ 1. قم: مشهور.
طباطبائی، سیّد محمّدحسین. (1374). المیزان فی تفسیر القرآن. ترجمة سیّد محمّدباقر موسوی همدانی. چ 5. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعة مدرّسین حوزة علمیّة قم.
طبرسی، فضل‌بن حسن. (1377). جوامع‌الجامع. چ 2. مشهد: بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی.
ــــــــــــــــــــــ . (1360). مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن. چ 1. تهران: انتشارات فراهانی.
طبری، ابوجعفر. (1412ق.). جامع‌البیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دار المعرفة.
طریحی، فخرالدّین بن محمّد. (1375). مجمع البحرین. تحقیق و تصحیح احمد حسینی اشکوری. چاپ سوم. تهران: انتشارات مرتضوی.
طوسی، محمّدبن حسن. (بی‌تا). التّبیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
ــــــــــــــــــــــ . (1407ق.). تهذیب‌الأحکام. تحقیق حسن موسوی خرسان. چ 4. تهران: دارالکتب الإسلامیّه.
طیّب، سیّد عبدالحسین. (1378). أطیب البیان فی تفسیر القرآن. تهران: انتشارات اسلام.
فخر رازی، محمّد. (1420ق.). مفاتیح‌الغیب. چ 3. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
فراهیدی، خلیل‌بن احمد. (1410ق.). کتاب‌العین. چ 2. قم: انتشارات هجرت.
فیض کاشانی، ملاّ محسن. (1415ق.). تفسیر الصّافی. چ 2. تهران: انتشارات الصّدر.
فیّومی، احمدبن یعقوب. (1415 ق.). المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی. چاپ دوم. قم: مؤسّسة دارالهجرة.
قرشی، سیّد علی‌اکبر. (1377). تفسیر احسن‌الحدیث. چ 3. تهران: بنیاد بعثت.
قرطبی، محمّدبن احمد. (1364). الجامع لأحکام القرآن. چ 1. تهران: انتشارات ناصرخسرو.
کریمی، مصطفی. (1390). جامعیّت قرآن. چ 1. تهران: انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشة اسلامی.
کلینی، ابوجعفر محمّد. (1407ق.). الکافی. چ 4. تهران: دار الکتب الإسلامیّه.
مجلسی، محمّدباقر. (1403ق.). بحارالأنوار؛الجامعة لِدُرَرِ أَخبارِ الأئمّة الأطهار(ع). چ 2. بیروت: مؤسّسة الوفاء.
مصباح یزدی، محمّدتقی. (1380). قرآن‌شناسی. چ 2. قم: انتشارات مؤسّسة آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره).
مصطفوی، حسن. (1360). التّحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
معرفت، محمّدهادی. (1415ق.). التّمهید فی علوم القرآن. چاپ دوم. قم: مؤسّسة النّشر الإسلامی.
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1374). تفسیر نمونه. چ 1. تهران: دارالکتب الإسلامیّه.
مغنیّه، محمّدجواد. (1424ق.). تفسیر الکاشف. چ 1. تهران: دار الکتب الإسلامیّة.