Document Type : Research Paper

Authors

1 Associate Professor of Qur’an and Hadith Sciences, University of Al-Zahra(AS), Tehran, Iran;

2 PhD student of Qur’an and Hadith Sciences, University of Al-Zahra(AS), Tehran, Iran;

Abstract

Intertextuality is a theory that focuses on the necessary interconnection between the texts and studies how the texts related to each other. applying this theory in the field of Qur’an and Hadiths is effective in explaining the deep connection between Qur’an and Etrat (prophet's family). Thus, in this article, we seek to study the intertextual connection between the Holy Qur’an and Ṣaḥīfa al-Sajjādiya on the issue of evil (Satan). Applying a Descriptive-Analytic study, we aim to expand a new horizon on the interpretation of the Prayers. The knowledgeable relation between Imam Sajjad's thoughts and Holy Qur’an paves the way to compromise between the underlying text and presenting text. Like the Holy Qur’an, Ṣaḥīfa al-Sajjādiya deals with Evil's attributes and practices. most of the prayers of Ṣaḥīfa al-Sajjādiya on overcoming Evil are deeply understood only in the light of their interconnection with the Holy Qur’an. meticulously studying the prayers of Ṣaḥīfa al-Sajjādiya, we conclude that most of the intertextual connection between Holy Qur’an and the prayers are reflected in a parallel negation in which Imam Sajjad (AS) makes a compromise between the underlying and presenting text and as a result provides a knowledgeable connection with the text. relying on Qur’anic terms Imam Sajjad (AS) explains the following issues in his prayers: Satan's temptation and devious, Evil seduction, beautifying the false actions by him, overcoming Evil by the power of prayers, protecting the children from Evil through prayers, prayers protect us from being Evil companions, etc.

Keywords

قرآن کریم.
صحیفۀ سجادیه. (1387ش.). ترجمه الهی قمشه‌ای تهران: انتشارات پروهان.
ابن منظور، محمد بن مکرم‏. (1414ق.).  لسان العرب‏. بیروت: دار صادر.
اقبالی، عباس فاطمه حسن‌خانی. (1391ش.). «بینامتنیت قرآنی در صحیفه سجادیه». مطالعات متون ادبی اسلامی، دوره1. شماره1. صص 31-43.
تزوتان، تودوروف. (1382ش.). بوطیقای ساختارگرا. ترجمه: محمد نبوی. چاپ دوم. تهران: نشر آگه.
جوادی آملی ، عبدالله. (1389ش.). تفسیر تسنیم. قم: مرکز نشر اسراء.
_____________. (1384ش.). حماسه و عرفان. قم:  مرکز نشر اسراء.
_____________. (۱۳۸۳). توحید در قرآن. قم: مرکز نشر اسراء.
حافظ، صبری. (1984). «التناص و إشاریات العمل الأدبی». مجله البلاغه المقارنه. العدد الرابع. صص10-35.
خلجی، محمد تقی. (1383). اسرار خاموشان. قم: پرتو خورشید.
راغب اصفهانى، حسین‌ بن‌ محمد. (1412). المفردات فی غریب القرآن‏. بیروت‏: دارالعلم الدار الشامیه.
ساسانی، فرهاد. (1384). «تأثیر روابط بینامتنی در خوانش متن». تهران: فصلنامۀ زبان و زبانشناسی. سال اول. شماره دوم. صص 39-55.
ستوده‌نیا، محمد رضا و زهرا محققیان. (1395ش.). «بینامتنی قرآن کریم با صحیفه سجادیه». پژوهش‌های زبانشناختی قرآن. دوره5. شماره9، صص21-36.
طباطبائی، محمد حسین. (1417). المیزان فى تفسیر القرآن‏. قم‏: دفتر انتشارات اسلامى جامعۀ مدرسین حوزه علمیه قم.‏
طبرسی، فضل بن حسن.‏ (1372). مجمع البیان فى تفسیر القرآن‏. تهران‏: انتشارات ناصر خسرو.
عبّاس‌زاده، حمید. (1389). «اقتباس‌های قرآنی در نهج البلاغه». قم: فصلنامۀ مطالعات تفسیری. سال اول، شماره1.صص 1-18.
فتاحی‌زاده، فتحیه و عارفه داودی. ( 1395ش.). «تجلّی قرآن در دعای مکارم اخلاق امام سجاد (ع) با رویکرد بینامتنی». سراج منیر. سال7. شماره23. صص 7-30.
گراهام، آلن. (1385). بینامتنیت. ترجمۀ پیام یزدانجو. چاپ اول. تهران: نشر مرکز.
مسبوق، مهدی. (1392). «بینامتنیت قرآن با نهج البلاغه». تهران: تحقیقات علوم قرآن و حدیث. سال10. شماره2. صص 205-224.
مکارم شیرازى،  ناصر و همکاران. (1374). تفسیر نمونه‏. تهران: دار الکتب الإسلامیه.
مدرسی، محمدتقی. (1419). من هدی القرآن. تهران: نشر دار محبی الحسین.
مصطفوى، حسن.‏ (1360). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب‏.
 مطهری، مرتضی. (1371). عدل الهی. چاپ ششم. تهران: صدرا.
ممدوحی، حسن. (1383). شناخت و شهود. قم: بوستان کتاب.
ناهم، احمد. (2004). التناص فی شعر الرواد دراسة، الطبعه الأولی. بغداد: دار الشؤون الثقافیه العامه.