نوع مقاله : علمی- ترویجی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث، دانشگاه کاشان، کاشان، ایران

2 دانشیار علوم قرآن و حدیث، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، قم، ایران

چکیده

قرآن کریم معجزه جاودان ادب و بلاغت است. در مباحث بلاغی، ایجاز از اهمیت خاصی برخوردار است. تضمین نوعی از ایجاز است که کلمه، ضمن حفظ معنای خود، به شیوه استعمالِ کلمه دیگر ازنظر تعدّی و لزوم به‌کاررفته و معنای آن کلمه را نیز به معنای خود اضافه می‎کند و به این ترتیب به شکلی موجز بر هر دو معنا دلالت می‌کند. تضمین از نوع حقیقت است نه مجاز، چراکه در این اسلوب، واژه‎ای حذف شده و معنای محذوف و مذکور هردو مدّ نظر گوینده می‎باشد. قیاسی بودن تضمین با رعایت شرایط آن می‎تواند قابل‌قبول باشد. در موارد متعددی از آیات قرآن اسلوب تضمین به‌کاررفته که در صورت عدم توجه به آن هنگام ترجمه، می‎توان گفت ترجمه دقیقی از آیه ارائه نشده است. این نوشتار با روش توصیف و تحلیل در پی پاسخ به این سؤال است که ترجمه‎های فارسی قرآن در چنین آیاتی از چه میزان دقتی برخوردارند. بررسی‌های انجام شده نشان داد، بیشتر این ترجمه‎ها جز در موارد اندک، به معنای تضمین شده در کلمه به‌کاررفته در آیات موردبحث، بی‌توجه بوده‎اند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

عنوان مقاله [English]

Pathology Guarantee in Persian Translations of the Quran

نویسندگان [English]

  • Sediqeh Mousavi Kiani 1
  • Seyyed Mahmoud Tayyeb Hosseini 2

1 PhD Student in Hadith and Quranic Sciences, Kashan University, Kashan, Iran

2 Associate Professor of Hadith and Quranic Sciences, Hozeh and University Research Institute, Qom, Iran

چکیده [English]

The Holy Quran is the miracle of eternal literature and rhetoric. According to morphological and syntactic and rhetorical points, a proper understanding facetiae verses and understand the Word of God, it is important. There is no doubt that the translation of the Quran has faced problems. In proportion to the amount of attention to these points, the translation-available, are more or less traumatized. Among these injuries inattention to the issue of guarantees in the translation. Brevity is guaranteed a form of the word while retaining their meaning, the way the use of violence and the need to use another word, the meaning of the verb also adds to its meaning. In this way, concise refers to both meanings. Perhaps not authorized guarantee of truth, because in this mode, simply remove the word and meaning are blacked out and the both desired speaker. in many cases, the verses of the Qur'an are used to ensure that when not paying attention to that, it can be said that an accurate translation of the verse is not provided. this thesis deals with the method of description and analysis to answer the question of what precision the Persian translation of the Qur'an in these revelations is . the results showed that most of these translations are largely ignored in the word used in the verses discussed in the disputed verses.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Pathology translations of Persian
  • Quran eloquence
  • secure way
  • the truth and sentencing
قرآن کریم: مترجم: گرمارودی، علی. (1384). چ 2. تهران: قدیانی.
..................: مترجم: الهی قمشه­ای، مهدی. (1380). چ 2. قم: فاطمه الزهراء.
..................: مترجم: فولادوند، محمدمهدی (1405 ق). تهران: دارالقرآن­الکریم.
..................: مترجم: معزی، محمد کاظم. (1372). چ 1. قم: اسوه.
..................: مترجم: صفارزاده، طاهره. (1388). بی­جا: بی­نا.
..................: مترجم: انصاریان، حسین. (1383). چ 1. قم: اسوه.
..................: مترجم: ارفع، کاظم. (1381). چ 1. تهران: مؤسسه فیض کاشانی.
...................: مترجم: بلاغی، عبد الحجت. (1386). چ 1. قم: حکمت.
...................: مترجم: پاینده، ابوالقاسم، بی­تا. چ 5. تهران: جاویدان.
...................: مترجم: پورجوادی، کاظم. (1414 ق). چ 1. تهران: بنیاد دائره‌المعارف اسلامی.
...................: مترجم: حجتی، مهدی. (1384). چ 6. قم: بخشایش.
...................: مترجم: خسروانی، علیرضا. (1390). چ 1. تهران: اسلامیه.
.................: مترجم: رضایی اصفهانی، محمدعلی. (1383). چ 1. قم. مؤسسه دارالفکر.
.................: مترجم: صلواتی، محمود، (1387). چ 1. تهران: مبارک.
.................: مترجم: صفی علیشاه، حسن بن محمد باقر. (1378). چ 1. تهران: منوچهری.
.................: مترجم: ترجمه تفسیر طبری، مترجمان. (1356). چ 2. تهران: توس.
.................: مترجم: طالقانی، محمود، (1362). چ 4. تهران: شرکت سهامی انتشار.
.................: مترجم: عاملی، ابراهیم، (1360). چ 1. تهران: صدوق.
.................: مترجم: قرشی، علی اکبر، (1377). چ 3. تهران: بنیاد بعثت.
.................: مشکینی، علی، (1381). چ 2. قم: الهادی.
.................: مترجم: یاسری، محمود. (1415 ق). چ 1. قم: بنیاد فرهنگی امام مهدی.
ابن فارس، ابوالحسن. (1399 ق). معجم مقاییس اللغه. بی­جا: دارالفکر.
 ابن جنی، ابوالفتح عثمان. (بی­تا). الخصائص. چ 4. مصر: الهیئه المصریه العامه للکتب.
احمد نکری، قاضی عبد النبی. (1421 ق). البلاغه العربیه. چ 1. بیروت: دار الکتاب العلمیه.
..................................................... (1421 ق). دستور العلماء. چ 1. بیروت: دار الکتاب العلمیه.
ابن هشام انصاری، جمال‌الدین. (بی­تا). مغنی اللبیب عن کتب الاعاریب. بی‌جا: بی‌نا.
ابن عاشور، محمدبن طاهر. (بی­تا). التحریر و التنویر. بی‌جا: بی‌نا.
ابن منظور، محمدبن مکرم. (1414 ق). لسان العرب. چ 3. بیروت‌: دارصادر.
ابوحیان آندلسی، محمدبن یوسف. (1420 ق). البحر المحیط. بیروت: دارالفکر.
آلوسی، محمود. (1415 ق). روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم. بیروت: دار الکتاب العلمیه.
تهانوی، محمدعلی (اعلی). (1996 م). کشّاف اصطلاحات الفنون و العلوم. به کوشش علی دحروج. چ 1. بیروت: لبنان ناشرون.
جوادی آملی، عبدالله. (1388). تفسیر تسنیم. چ 2. قم: مرکز نشر اسراء.
حسن، عباس. (بی­تا). النحو الوافی. چ 15. بی‌جا: دار المعارف.
درویش، محی‌الدین. (1415 ق). اعراب القرآن و بیانه. چ 4. سوریه: دارالارشاد.
زرکشی، محمدبن عبدالله. (1408 ق). البرهان فی علوم القرآن. بیروت: دار الکتاب العلمیه.
زمخشری، محمود. (1407 ق). الکشاف عن حقایق غوامض التنزیل. بیروت: دار الکتاب العربی.
سیوطی، جلال‌الدین. (1394 ق). الاتقان فی علوم القرآن. به کوششش محمد ابوالفضل ابراهیم. چ 1. مصر: الهیئه المصریه العامه للکتب.
طباطبایی، محمدحسین. (1417 ق). المیزان فی تفسیر القرآن. چ 5. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
طریحی، فخرالدین. (1375). مجمع البحرین. چ 3. تهران: کتاب‌فروشی مرتضوی.
مصطفوی، حسن. (1360). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
 هاشمی بک، احمد. (1358). جواهر البلاغه فی المعانی و البیان و البدیع. چ 10. مصر: الاعتماد.
میدانی، عبدالرحمن بن حسن. (1416 ق). البلاغه العربیه. چ 1. بیروت: دار القلم. دارالشامیه.