قرآن پژوهی
محمد شریفی؛ هوشنگ بیگی یارولی
چکیده
چکیده ترجمه، بازسازی یک کلام در زبان دیگر است، به طوری که تمام معانی و مقاصد صاحب کلام در زبان مقصد بازگو گردد. از این رو، متن ترجمه، آیینه تمام نمای متن اصلی است. مهم‌تریم مسأله در ترجمه، رعایت اصلی است که مترجم برای جایگزنی معادل واژه‌ها باید در دستور کار خود قرار دهد؛ به طوری که متن ترجمه، برابر و همسان متن مبدأ باشد. توجه به مؤلفه‌های ...
بیشتر
چکیده ترجمه، بازسازی یک کلام در زبان دیگر است، به طوری که تمام معانی و مقاصد صاحب کلام در زبان مقصد بازگو گردد. از این رو، متن ترجمه، آیینه تمام نمای متن اصلی است. مهم‌تریم مسأله در ترجمه، رعایت اصلی است که مترجم برای جایگزنی معادل واژه‌ها باید در دستور کار خود قرار دهد؛ به طوری که متن ترجمه، برابر و همسان متن مبدأ باشد. توجه به مؤلفه‌های مختلف معنایی واژه، امری کاملاً ضروری است. هرچند در پاره‌ای از موارد، شاید نتوان عملاً به این مقصود، دست یافت؛ اما باید برای یافتن نزدیک‌ترین و دقیق‌ترین معادل، نهایت تلاش خود را به کار بست. هدف از این مقاله پاسخ به این پرسش است که آیا مترجمان کلام وحی، هنگام ترجمه به اجزاء و عناصر تشکیل دهنده و مؤلفه‌های معنای واژه‌های قرآن در فرایند ترجمه، توجه و دقت داشته‌اند و در ترجمه‌های خود، آن را منعکس کرده‌اند یا نه؟ از این رو، نگارندگان در این نوشتار، ترجمه تنی چند از مترجمان را براساس کتب لغت و تفسیر، مورد نقد و بررسی قرار داده‌اند. بررسی ترجمه‌های ارائه شده از برخی آیات کلام وحی، نشان دهنده عدم توجه کافی مترجمان به اصل واژه‌یابی‌دقیق و نیز عدم لحاظ مؤلفه‌های معنایی زبان مبدأ است؛ همچنین عموم مترجمان از لایه‌ها و طبقات معنایی که در الفاظ کلام وحی، نهفته است غفلت ورزیده‌اند.
