قرآن پژوهی
کریم علی محمدی؛ عبدالمجید علیمحمدی
چکیده
اهتمام به عبرت دهی، پرهیز از کلی گویی و ذکر مصادیق عینی برای تبیین حقائق الهی، از شیوه‌های رایج قرآن کریم است. قرآن کریم، به عنوان کتاب هدایت و رهانیدن بشر از انحطاط اخلاقی، تربیت دینی را عامل رهایی بشر از تاریکی‌های جهل، معرفی می‌کند و نه تنها سرگذشت پیشینیان بلکه هر آنچه پیرامون انسان قرار دارد را مایه عبرت معرفی می‌کند تا صاحبان ...
بیشتر
اهتمام به عبرت دهی، پرهیز از کلی گویی و ذکر مصادیق عینی برای تبیین حقائق الهی، از شیوه‌های رایج قرآن کریم است. قرآن کریم، به عنوان کتاب هدایت و رهانیدن بشر از انحطاط اخلاقی، تربیت دینی را عامل رهایی بشر از تاریکی‌های جهل، معرفی می‌کند و نه تنها سرگذشت پیشینیان بلکه هر آنچه پیرامون انسان قرار دارد را مایه عبرت معرفی می‌کند تا صاحبان بصیرت، از این طریق سعادت ابدی را از شقاوت ابدی، تمییز داده و راه حق و اولیاء الله را انتخاب کنند. نوشتار پیش رو پژوهشی است که کارآمدی عبرت دهی و نقش اساسی آن را در رسیدن به تربیت اسلامی، اثبات کرده و این شیوه را از مرتبه نظری خارج دانسته و به عنوان راهکار عملیاتی معرفی می‌کند. در این مقاله، آسیب‌های معرفی نمادهای منفی جهت عبرت و راه‌کارهای قرآن برای برون رفت از این آسیبها، مورد پژوهش قرار گرفته، سپس شیوه عبرت دهی قرآن کریم، تبیین میگردد تا همواری این شیوه در نیل به تربیت اثر گذار، مورد کنکاش قرار گیرد.
